Uit de oude doos: Bèr van de Schans is proost van KLJ Hamont

Al meer dan veertig jaar is Bèr van de Schans (69) op post voor KLJ. Hij was ooit zelf lid van een KLJ-afdeling en is sinds jaar en dag proost bij KLJ Hamont Jongens. “Elke generatiewissel vraagt een beetje aanpassing, maar zolang ik respect voel en de KLJ’ers me blijven zien als een van hen, dan blijf ik dit doen. Je krijgt er heel veel voor terug.”

Al sinds 1970 is Bèr een kloosterling bij de Pater Salvatorianen. Ooit plande hij om op missie te gaan naar Congo, maar uiteindelijk kwam hij op een boerderij in Hamont terecht. Toch bleef zijn hart bij de jeugd liggen, dus werd hij acht jaar geleden schepen van Jeugd in zijn gemeente. Hij richtte intussen een jeugdhuis op en vereenvoudigde het subsidiereglement.

Ook bij de plaatselijke KLJ is Bèr erg actief. “Toen ik op de boerderij kwam, botste ik bijna automatisch op de KLJ”, zegt hij. “Tijdens het fierljeppenevenement (een sport uit Friesland die ook wel ‘polsstokverspringen’ wordt genoemd, red.), dat georganiseerd werd voor het 65-jarige bestaan van KLJ Hamont, voelde ik dat er nood was aan ondersteuning. Toch was het de jongensafdeling zelf die me vroeg om proost en ondersteuner te worden. Aangezien ik een verleden had als KLJ-lid in een andere gemeente, zag ik dat wel zitten.” Al had Bèr wel enkele voorwaarden. “Ik vond het belangrijk dat er wekelijks een activiteit voor de leden én een vergadering voor de leiding was om de activiteiten voor te bereiden. Dat stramien passen ze ook vandaag nog toe”, glundert hij.

[Lees verder onder de foto.]

Bèrs KLJ-agenda zit vol: hij woont vergaderingen bij en gaat langs tijdens activiteiten om te kijken of alles goed verloopt. Ook neemt hij het meeste papierwerk over van de leidingsploeg en helpt hij bij het opzetten van de evenementen. Bovendien gaat Bèr jaarlijks een week mee op kamp om te koken en hij probeert de K af en toe bespreekbaar te maken.

Doordat hij zo actief betrokken is, zag Bèr de KLJ doorheen de jaren veranderen. “Vroeger was er op kamp dagelijks een avondbezinning. Dat gebeurt tegenwoordig veel minder, al probeer ik toch altijd de K van KLJ in de kijker te zetten”, zegt hij. “Ik ben ervan overtuigd dat iedereen nog steeds gelovig is en vraag dan, bijvoorbeeld, waarom iemand leiding is geworden. De meesten antwoorden dat ze het doen voor hun plezier en voor de kinderen. Dat betekent dus dat ze geloven dat hun leiderschap iets bijbrengt bij de leden: ook dat vind ik een vorm van geloven. Je hoeft om gelovig te zijn zeker niet elke week naar de kerk te gaan. Voor mij telt vooral de kerngedachte van het christendom: ga om met anderen zoals jij wil dat ze ook met jou omgaan.”

Maar waar is Bèr na al die jaren het meest trots op? “Elk jaar mochten we nieuwe leden ontvangen en we zijn – met pieken en dalen – een bloeiende vereniging geworden. De KLJ’ers zijn harde werkers. Daardoor hebben ze een goede naam in de gemeente. De meesten hebben een boerenachtergrond, die kunnen dus wel wat werk verzetten. Ze hebben vaak de juiste materialen en staan altijd klaar voor anderen. Ik ben fier op de leiding dat ze het landelijke in ere houden. Het Fierljeppen hebben we trouwens doorheen de jaren kunnen uitwerken tot een groot evenement. Vandaag heeft het zelfs de officiële titel van Belgisch kampioenschap.”

Al heeft hij intussen vier decennia KLJ op de teller, Bèr denkt nog niet aan stoppen: daarvoor doet hij het te graag. “Ik houd dit al 41 jaar vol omdat ik er jongeren blij mee kan maken. Ik zie graag hoe kinderen en de leiding zich amuseren. Dat geeft me motivatie en houdt me zelf ook een beetje jonger”, lacht hij. “Als ik, bijvoorbeeld, een vergadering bijwoon, krijg ik daar veel voor terug. Krijg je dan ook nog eens respect van de jeugd, dan geeft dat enorm veel goesting om betrokken te blijven. Zo heb ik het alleszins altijd ervaren. Er zijn ook moeilijke momenten geweest en bij iedere generatie moet je je een beetje aanpassen, maar zolang ik respect voel en de KLJ’ers me blijven zien als een van hen, dan blijf ik dit doen. Eens KLJ’er, altijd KLJ’er, toch?”

Tekst: Elke Timmerman / Foto: Jade Vandael