Kawtar: "Soms is het net door jezelf te zijn, dat je draagvlak creëert"

In een openhartig gesprek met de redactie, vertelt Kawtar Ehlalouch over haar beleving van haar dubbele culturele achtergrond en van het leven als bekende Vlaming met Marokkaanse roots. Haar verhaal benadrukt hoe diversiteit en inclusie een essentieel onderdeel zijn van haar werk en identiteit, maar ook hoe het soms in de kleinste dingen zit. 

Dag Kawtar, heb jij ooit zelf in een jeugdbeweging gezeten?

Kawtar: “Ik heb nooit in de jeugdbeweging gezeten. Ik had het gevoel dat ik daar niet echt aansluiting zou vinden, of toch niet in Dendermonde. Dat zag er wel altijd super leuk uit, maar ik vond dat heel intimiderend. Op dagen zoals Dag van de Jeugdbeweging zag ik dan wel hoe sterk de vriendengroepen zijn die daar gevormd werden, dus vind het wel jammer dat ik er nooit voor ben gegaan.”

Hoe ben jij in de mediawereld terechtgekomen?

Kawtar: “Eigenlijk ben ik journalistiek gaan studeren en daar ben ik min of meer toevallig in de richting radio terechtgekomen. Ik wilde oorspronkelijk iets met geschreven pers doen, maar radio was meer een uitdaging: je moet in korte tijd een verhaal zonder beeld kunnen vertellen. Tijdens mijn opleiding kon ik stage lopen bij MNM, mijn droomplek. Daar kreeg ik uiteindelijk de kans om door te groeien: van redactiewerk tot nieuwslezeres en vervolgens als sidekick in de ochtendshow van Peter van de Veire. Dat zie ik toch wel als het beginpunt van mijn carrière.”

Je hebt bewust voor radio gekozen, maar had je ooit tv-ambities?

Kawtar: “Toch wel, maar ik voelde me altijd meer aangetrokken tot radio. Het voelt persoonlijker, ook naar je luisteraars toe, omdat je met een klein team werkt en zelf een groot deel van de inhoud bepaalt. Bij tv zijn er veel mensen betrokken en als presentator heb je vaak minder invloed. Radio voelt echt als iets van jezelf, terwijl tv meer iets is waarin je meewerkt. Daarom blijft radio een medium dat ik echt koester. Daarnaast ben ik tijdens mijn opleiding zelfs niet geslaagd voor het vak tv, dus radio was uiteindelijk de enige keuze!”

Heb je al eens spijt gehad van je keuze?

Kawtar: “Helemaal niet! Ik geloof echt dat dingen gebeuren met een reden. Radio gaf me unieke kansen die ik misschien niet zou hebben gekregen in de tv-wereld, die veel groter en harder is. De kansen om door te breken in tv zijn kleiner door de grootte van de producties. Daarom ben ik blij dat ik via radio mijn weg heb gevonden.”

Wat zou je adviseren aan jongeren die in jouw voetsporen willen treden?

Kawtar: “We hebben altijd nieuwe mensen nodig. Mijn advies is om vooral ervaring op te doen, want dat maakte een groot verschil voor mij. Ik had tijdens mijn stage bij MNM al een rugzakje vol vaardigheden door eerdere jobs en vrijwillige stages. Ik kon bijvoorbeeld al goed filmpjes monteren. Een goede tip zijn de talentendagen bij VRT. Dat is het ideale moment om jezelf te laten zien. De belangrijkste les is om je eigen ambities te volgen en te kijken of je liever voor of achter de schermen werkt.”

Je bent een voorvechter van diversiteit en identiteitsthema's. Waarom zijn die onderwerpen zo belangrijk voor jou?

Kawtar: “Als jongere had ik een grote behoefte aan herkenbare figuren op tv en radio, ook al was ik me daar toen niet bewust van. Later realiseerde ik me dat een groot deel van mijn onzekerheden kwam doordat ik niet echt een referentiepunt had voor mezelf. In thuis had je bijvoorbeeld één personage, Mo, en ik werd daar dan altijd mee vergeleken. In de klas werd ik ook vaak bestempeld als ‘de ander’, ook al was dat niet negatief bedoeld. Nu wil ik er als mediapersoon voor zorgen dat jongeren die herkenning wel krijgen. Ik merk dat jongeren mij soms berichten sturen omdat ze zich door mijn aanwezigheid in de media gemotiveerd voelen. Het is misschien niet de belangrijkste sector, maar qua beeldvorming heeft iedereen wel een referentie nodig. Ik vind het heel belangrijk om daar vocaal over te zijn.”

Hoe voelt het voor jou om als bekende Vlaming met Marokkaanse roots in de mediawereld te werken?

Kawtar: “Op zich oké, want ik heb geleerd om voor mezelf op te komen. Soms is het nog een uitdaging voor anderen om de leefwereld van een Marokkaans moslimmeisje te begrijpen. Dat is waarom ik het belangrijk vind dat meer mensen met migratieachtergrond in mediabedrijven of andere bedrijven werken.  Zo worden onze ervaringen ook onderdeel van het grotere verhaal. Ik kan bij MNM bijvoorbeeld praten over de Ramadan wanneer die al een week bezig is en eens laten vallen dat ik echt super veel honger heb. Dat komt dan minder geforceerd over als iemand die iets komt vertellen over een onderwerp of groep mensen waar die niet toebehoort.  Daar wordt wel altijd fijn op gereageerd. Onbewust creëren die kleine dingen een groter platform voor luisteraars om zich te herkennen in de dingen die aan bod komen. MNM voelt voor mij echt als een inclusieve en warme redactie, ik voel me daar echt thuis.”

Op welke manier probeer jij een draagvlak te creëren voor jongeren met verschillende roots?

Kawtar: “Het gaat bij mij vooral heel organisch. Ik ben daar niet constant bewust mee bezig, maar als ik voel dat de balans in een gastenlijst bijvoorbeeld scheef zit, dan geef ik dat wel eens aan. Ik heb ook het programma ‘Challas en de Kost’ gemaakt, waarin ik samen met zes Marokkaans-Belgische jongeren naar Marokko ging. Dat was op zich een simpel concept, maar deed heel veel voor de Marokkaanse community. Mensen herkenden zichzelf, hun vrienden of hun buren bij wijze van spreken. Soms is het net door jezelf te zijn dat je draagvlak creëert.”

Wat betekende ‘Challas en de Kost’ voor jou persoonlijk?

Kawtar: “Ik was daar echt heel blij mee. Voor mij heeft het bewezen dat er binnen één groep superveel diversiteit kan bestaan. In die groep jongeren was iedereen zo anders: de één was heel uitgesproken, de ander had het thuis heel breed – wat vaak niet wordt gedacht van jongeren met een migratieachtergrond-, nog iemand anders was een echte dierenvriend en zo verder. Door die diversiteit was ik het vaak ook niet eens met wat ze zeiden, maar dat toont gewoon aan dat een mening van een bepaalde groep geen eenheidsworst is. Ik heb ook zelf meer connectie met mijn Marokkaanse roots gekregen. Waar die band eerder verwaterd was, voelde ik na het programma echt de behoefte om vaker terug te gaan en mijn familie in Marokko te bezoeken.”

Heeft het opgroeien in België met Marokkaanse roots jouw identiteit beïnvloed?

Kawtar: “Zeker. Vroeger zag ik het eerder als iets negatief, maar nu zie ik het als een verrijking. Ik heb lange tijd geworsteld met mijn dubbele identiteit, maar tegenwoordig besef ik meer en meer dat het mij een unieke blik op de werkvloer en in de maatschappij geeft. Dat is een extraatje aan mezelf waar ik eigenlijk nu heel trots op ben.”

Kan je beide culturen goed combineren?

Kawtar: “Ja, ik denk dat ik daar nu een goede balans in gevonden heb. Over het algemeen voel ik me meer Belg, maar ik merk wel dat mijn Marokkaans deel helemaal opleeft wanneer ik daar naartoe ga. Ik ben opgegroeid in België, natuurlijk, maar Marokko is een deel dat ik met me meedraag. Het geloof en het eten zijn voorbeelden van hoe dat terugkomt in mijn dagelijks leven. Het hangt vaak ook af van de mensen met wie ik me omring, hoe ik me het meeste voel. Afhankelijk van de vriendengroep waar ik bij ben, komen mijn Vlaamse of Marokkaanse waarden meer tot uiting.”

Kan je in je werk- en privéleven volledig jezelf zijn?

Kawtar: “Volgens mij pas je je onbewust altijd een beetje aan, maar ik ben ondertussen wel echt goed geworden in het aangeven van mijn grenzen. Ik durf het nu ook te zeggen als ik iets niet oké of ongevoelig vind bij producties, bijvoorbeeld. In mijn privé heb ik daar minder last van, omdat ik mij gewoon omring met de mensen met wie mijn energie overeenkomt. Ik heb een soort van veilige haven gecreëerd voor mezelf.” 

Welke boodschap wil je graag nog meegeven aan de lezers?

Kawtar: “Leven met een dubbele cultuur is niet altijd gemakkelijk en stap één is om dat te erkennen. Je mag daarmee worstelen. Het is zelfs normaal om op jonge leeftijd te zoeken naar wie je bent. Tegelijkertijd mag je ook tonen waar je trots op bent. Iedereen heeft een eigen leefwereld en je mag best opkomen voor die van jou als anderen daar niet voor openstaan. Door dingen uit te spreken kom je verder dan door je aan te passen, want anders gaan anderen je nooit volledig kunnen begrijpen.”