5 KLJ'ers getuigen over hun buitenlandse ervaringen: "Twijfel je? Gewoon doen!"

Vaak speelt het leven van een KLJ’er zich af zijn of haar dorp, maar af en toe verlaten ze het nest om andere ervaringen op te doen. Denk maar aan een buitenlandse stage of studie, een eindejaarsreis of zelfs een LAT-relatie. Wij spraken vijf KLJ’ers over hun buitenlandse ervaringen: hoe was het en welke tips geven ze mee?

Een eindejaarsreis is de beste manier om je studies af te sluiten, maar een afstudeerreis naar Australië, dat is toch ongezien. Marie-Laure Devriendt (22) van KLJ Wijtschate (West-Vlaanderen) ging samen met enkele andere KLJ’ers naar de andere kant van de wereld.

Marie-Laure volgde de bacheloropleiding agro- en biotechnologie aan Hogeschool VIVES. Op het einde van die studie stond een eindejaarsreis gepland, maar die werd afgelast door corona. Toen de grenzen van Australië opnieuw openden, namen twee van haar docenten het initiatief om nog een reisje te organiseren voor de afgestudeerden van de laatste twee jaren.

Met 38 jongeren – waaronder heel wat West-Vlaamse KLJ’ers – trokken ze op avontuur. “Australië ligt niet bij de deur: we waren maar liefst 22,5 uur onderweg met het vliegtuig’’, zegt Marie-Laure. Hun bezoek begon in Sidney, maar als studenten biotechnologie waren ze vooral geïnteresseerd in de landbouwcultuur van het land. “In Australië kan alles veel grootser aangepakt worden dan in ons kleine landje. Zo bezochten we een akkerbouwbedrijf met volledig zelfrijdende tractoren die 24 uur aan een stuk veldwerk kunnen uitvoeren’’, vertelt Marie-Laure vol bewondering.

Hun bezoek aan de stad Cairns zal volgens Marie-Laure altijd bijblijven. “We voeren zo’n anderhalf uur het zeegat in om dan voor anker te gaan ter hoogte van het Great Barrier Reef. We beleefden een dag vol snorkelen en duiken tussen de koralen, tot wel acht meter diep. Mijn mede-KLJ’ers en ik zijn meer dan een levenservaring rijker.’’

[Lees verder onder de foto.]

Thomas Bonte (21) van KLJ Beervelde (Oost-Vlaanderen) zat voor zijn studie een semester lang in Wenen, de Oostenrijkse hoofdstad. “Een gave ervaring”, volgens hem. Zijn advies aan anderen? “Gewoon gaan en zo veel mogelijk doen.”

Het was Thomas’ zus die hem overtuigde om de uitdaging aan te gaan. “Ik had mijn zus bezocht toen zij op Erasmus was in Oostenrijk en dat vond ik heel plezant. Toen ik zelf die kans kreeg, wou ik die dan ook niet laten liggen.’’ Eind september vertrok hij en midden februari was hij weer in België.

Thomas maakte er nog een coronagolf mee, maar daar had hij naar eigen zeggen niet veel last van. “We hebben drie weken in een lockdown gezeten, maar omdat ik in een groot studentengebouw zat met internationale studenten, was dat niet heel erg. Mijn Erasmusperiode verliep dus niet honderd procent zoals het moest zijn, maar het is wel goed meegevallen.’’

Een cultuurschok beleefde Thomas niet echt, maar hij ontdekte wel dat ze in Oostenrijk geen jeugdbewegingen kennen. “Ik heb eens geprobeerd uit te leggen wat een jeugdbeweging is, maar dat begreep niemand. In de dorpen heb je wel traditionele groepen, maar er is geen gemeenschappelijke organisatie over heel het land.’’

Aan iedereen die nog op Erasmus vertrekt, wil Thomas het advies geven om ter plaatse zo veel mogelijk te doen. “Als je op een andere plek bent, moet je kei hard genieten en met zo veel mogelijk mensen praten. Alles wat hier in België gebeurt, kan je later nog inhalen. Twijfel je nog om te vertrekken? Dan moet je zeker gaan.’’

[Lees verder onder de foto.]

Lynn Dierckx (21) van KLJ Tielen (Antwerpen) volgt de lerarenopleiding lager onderwijs en trok daarvoor naar het buitenland. In het Zuid-Amerikaanse land Ecuador gaf ze drie maanden lang les aan kinderen.

Het was een droom die werkelijkheid werd, maar ook een grote uitdaging. “Ik zat eerst op een plek waar de mensen geen Engels spraken, enkel Spaans. Meer dan ‘hello’ en ‘bye’ kenden ze niet’’, zegt Lynn. “Er werd ook weinig met computers gewerkt en winkels zijn heel basic, maar het eten is er dan weer heel goedkoop, mensen zijn vriendelijk en je wordt overal aangesproken.”

Voor Lynn vielen vooral de verschillen in normen en waarden op. “In Ecuador is er veel meer respect voor leerkrachten. Als de leerkracht het klaslokaal binnenkomt, staat iedereen recht totdat die zegt dat je mag gaan zitten.”

Vooral de schrijnende situaties waarin de kinderen leven, blijven haar bij. “Kinderen krijgen er minder kansen dan in België. Ze kunnen nooit zomaar doen wat ze willen. Wij hebben keuzes, hobby’s en studies, daar leggen de ouders alles op en moeten kinderen na de schooluren werken in de landbouw. School is voor de kinderen dan ook een pauze, een soort van vrije tijd.”

Ondertussen is Lynn enkele weken terug en mist ze Ecuador enorm. “Ik ben er drie maanden geweest en heb heel veel mensen leren kennen. Het was moeilijk om afscheid van hen te nemen. In het begin van mijn reis heb ik de lat voor mezelf ook heel hoog gelegd, maar je moet gewoon je eigen ding doen en genieten van de kleine gelukjes. Het was een geweldige ervaring!”

[Lees verder onder de foto.]

Igor Bulcke (21) van KLJ Schiplaken (Vlaams-Brabant) stak begin april de grens over en ging bij het Algemeen Dagblad in Rotterdam aan de slag. Hoewel we dezelfde taal spreken, botste Igor al snel op verschillen met onze noorderburen.

Als laatstejaarsstudent Journalistiek stond Igor nog een eindstage te wachten. Veel van zijn medestudenten zochten een stageplek bij de VRT of DPG Media, maar Igor trok naar Nederland, waar hij een plekje vond bij het Algemeen Dagblad in Rotterdam, de zusterkrant van Het Laatste Nieuws. “Ik wou graag naar het buitenland om even op mijn eigen benen te staan.”

Als deel van de online nieuwsdienst publiceert hij dagelijks verhalen op zowel de site als in de krant, maar dat verloopt niet zonder slag of stoot. “Onze taal is zo verschillend. De eindredacteurs moeten regelmatig mijn teksten ‘ontvlaamsen’. Het zit vaak in kleine dingen. Ik besef nu pas hoeveel Franse woordjes wij gebruiken of wat echt puur Vlaams is. Ondertussen weten ze wel wat ik bedoel als ik ‘allez’ of ‘amai’ gebruik, maar nog vaak fronsen ze de wenkbrauwen.”

Ondanks de verschillen en de hoge werkdruk raadt Igor het iedereen aan, een buitenlandse stage. “Het is een zalige ervaring. Ik voel me hier zo goed. Het is wel heftig, want ik was nog nooit op kot geweest. Door hier ook nog als jobstudent actief te zijn, werk ik soms 55 uur per week. Mijn tip: probeer zo veel mogelijk te genieten van je tijd in het buitenland. Dat doe ik soms misschien te weinig.”

Igor heeft na al die maanden zin gekregen in meer. “Wie weet blijf ik hier. Veel studenten gaan na hun stage aan de slag als freelancer. Vanaf augustus hoop ik terug te keren als freelancer. In het begin kan ik dat nog vanuit België doen, maar misschien verhuis ik nadien definitief naar Nederland? We zien wel.”

[Lees verder onder de foto.]

Vincent Surkijn (22) van KLJ Zepperen (Limburg) is al jarenlang verliefd op een Portugees meisje dat hij leerde kennen tijdens zijn studie. Na drie jaar pendelen tussen Zepperen en Lissabon is hij klaar om zijn spullen te pakken en naar de zon te trekken voor zijn grote liefde.

Drieënhalf jaar geleden ontmoette Vincent de Portugese Fransisca op een kotfeestje in Leuven. Fransisca was toen op Erasmus in België. De vonk sloeg meteen over, maar Fransisca moest niet veel later weer naar huis. De twee hielden contact en wilden elkaar terug zien. Fransisca kwam opnieuw naar België om haar master te halen en Vincent ging daarna op Erasmus naar Portugal. “Dit semester proberen we toch één keer per maand bij elkaar te zijn.”

Ondertussen is Francisca afgestudeerd en aan het werk in Lissabon. Als Vincent ook afstudeert, hoopt hij haar achterna te gaan. “Ik studeer dit jaar af en ben al op zoek naar werk in Portugal, maar het is niet zeker of ik daar iets zal vinden.” Francisca probeerde eerst werk te vinden in België, maar doordat ze geen Frans of Engels spreekt, is dat niet gelukt.

Veel mensen zouden Vincent gek verklaren, maar is die liefde dan zo sterk? “Als je me dit vijf jaar geleden had verteld, had ik je nooit geloofd. Ik zie het als een uitdaging en blijf zeker proberen. Tijdens de coronaperiode hebben we elkaar bijvoorbeeld soms drie tot vier maanden niet gezien. Dat was een heel moeilijke periode.”

Vincent hoopt met zijn verhaal anderen in gelijkaardige situaties een hart onder de riem te steken. “Als het goed klikt, dan moet je het sowieso doen. Het is wel belangrijk om goed te communiceren en momentjes in te plannen waar je naar uitkijkt. Tegenwoordig ben je ook overal supersnel. De wereld is een pak kleiner tegenwoordig, dus probeer het gewoon.”

België zal hij in ieder geval niet helemaal achter zich laten. “Als ik verhuis, dan zou ik sowieso terugkomen om vrienden en familie te bezoeken. Ze begrijpen wel waarom ik dit doe en zeggen dan ook dat ik het gewoon moet proberen.”

Tekst: Igor Bulcke